W 2011 r. Janusz Korwin-Mikke na swoim blogu napisał, że „dający złotówkę na WOŚP, dają ją w
rzeczywistości na czołgi”. Na Facebooku powstały akcje zaczynające się od zwrotów "nie daję", "nie
wspieram". Inni promują znak w postaci odwróconego serduszka. Wielu zarzuca, że noworoczna
zbiórka promuje liberalno-lewicowe wartości. Ma wsparcie mediów nieporównywalne z innymi
charytatywnymi projektami. Nie wszystkie zebrane pieniądze kieruje się na zapowiadany cel. Na
koniec organizatorów sprzeciwu drażni sam twórca akcji. Na taką krytykę Jerzy Owsiak odpowiada
każdemu „Psy szczekają, karawana jedzie dalej”. Szczekanie zostawmy dla mediów.
Pozostaje pytanie - czy wrzucić pieniądze do puszki? Jasne, że wrzucić. Chociażby dla przypomnienia
sobie, co oznacza 5-literowy wyraz "pomoc". W porządku, ale może lepiej pomóc żebrakowi, którego
codziennie mijamy pod sklepem. Jednak zaraz nasuwają się wątpliwości, czy nie jest on przypadkiem
pijaczyną, który otrzymane złotówki przeznaczy na "gazowane" napoje. To może wybiorę już tych
bardziej pewniejszych, jakąś akcję charytatywną, fundację , Caritas. Albo nie dam nic, bo tylu ludzi
daje, a biedy na świecie nie ubywa. Jeżeli masz takie wątpliwości to znak, że w dziedzinie ludzkiej
ofiarności po prostu się pogubiłeś. Gdzieś po drodze wszyscy zatraciliśmy umiejętność patrzenia
sercem.
W kieszeni to ja trzymam węża...
Jeżeli podjęliśmy decyzję o wsparciu to zawsze pozostaje pytanie nr 2 - ile wrzucić? Z obowiązującej
już w pierwszych wiekach Kościoła zasady, powinieneś przeznaczyć jedną trzecią swoich dochodów
na ubogich. Ewentualnie zastosować się do starotestamentalnego wskazania o oddawaniu jednej
dziesiątej majątku na Kościół i ubogich. Okazuje się, że ta druga metoda może być bardzo skuteczna
również i dzisiaj. Uczestnicząc w Tygodniu Misyjnym, poprzedzającym Światowe Dni Młodzieży w
Rio de Janeiro, doświadczyłem tej pomocy na własnych oczach. W Brazylii nie ma uwielbianej przez
polaków duszpasterskiej "kolędy". Podczas niedzielnych Mszy przed ołtarzem ustawiona jest taca,
podchodzący do niej dają tyle samo co u nas. Przede wszystkim Kościół wspierany jest przez ofiarność
ludzi i comiesięczną dziesięcinę. Zakupione z tych pieniędzy paczki zawoziliśmy do potrzebujących
z naszej parafii w Kurytybie. Uśmiech mieszkającego w garażu dziadka, pewnej staruszki na wózku
noszę z sobą do dzisiaj. Najbardziej cieszy fakt, że akcja nie miała pokazać Polkom jacy to dobrzy są
ci Brazylijczycy. Comiesięczna dziesięcina jest wspaniałą pamiątką. Przypomnieniem, że tego co teraz
mamy nie będziemy mieć na zawsze.
Świetnie, ale powiedzmy, że jesteś studentem. Załóżmy, że uczysz się świetnie. Ze stypendiów
wpływa ci co miesiąc na konto na przykład 1500 zł. Według pierwszej wskazówki powinieneś oddać
z tego 500 zł ubogim. Mniej restrykcyjna wersja zakłada 150 zł. Zastanówmy się, czym jest przy
tych kwotach wrzucone do puszki 10 zł? Nawet jeżeli otrzymujesz tylko socjalne 150 zł i plus 100 zł
mieszkaniowego. W całości nie starcza ci na płatności za akademik. Twoim rodzicom nie wiedzie się
najlepiej. Dodatkowo łapiesz pracę jako telemarketer. Ledwo wiążesz koniec z końcem. Masz czas?
Daj czas.
Uważasz, że nie masz ani chwili wolnego, nawet przed sesją? Skończ z przeglądaniem demotów,
oglądaniem Youtube'a, z siedzeniem na Facebooku. Okazuje się, że od razu masz dwie godziny więcej.
Przeznacz je każdego dnia na coś ważniejszego. Niestety zdewaluowaliśmy znaczenie kościelnego
słowa - jałmużna. Nie chodzi w nim o to, żeby dawać z tego co posiadasz. Masz dzielić się ze swojego
niedostatku. Pamiętasz historię o ubogiej wdowie. Staruszka oddaje swoje dwa pieniążki, po czym nie
ma już żadnego. Ciekawsze czemu miała ich aż dwa? Gdyby miała tylko jeden to nie miałaby wyboru.
W świątyni musiała złożyć ofiarę. Mogła zachować jeden pieniążek dla siebie. Jednak wybrała dar
pochodzący z miłości.
Biedny „niekościelny” czytelnik zapewne dostaje już spazmów od tej całej boskiej matematyki.
Jałmużna to obok modlitwy i postu nierozerwalny filar chrześcijaństwa. Zły zrobił z jałmużny
wydarzenie upokarzające biorcę, a wywyższające dającego. Ewangelia mówi wyraźnie, że gdy dajesz
jałmużnę, nawet twoja lewa ręka ma nie wiedzieć, co czyni prawa (Mt 6, 3). Jezus mówiąc jałmużnę
zawsze wskazywał na spotkanie z człowiekiem! W chrześcijaństwie nie chodzi o to, żeby zastanawiać
się nad swoimi dotacjami. Nie musisz dawać dużo. Dawaj tak często, żeby twoja lewa ręka zdrętwiała,
a prawa pogubiła się w rachunkach.
... ale nawet wąż pokazał w raju, że jest kreatywny
Chcesz pomagać? Masz czas? Daj czas. Masz krew? Oddaj krew. Uśmiechnij się, powiedz dobre
słowo, podaj kubek wody. Rusz głową. Na ile sposobów się dzielisz, na tyle jesteś kreatywny.
Dając jałmużnę musisz zaryzykować, ktoś po prostu może ci za pomoc podziękować. Gdzie można
zaryzykować zmianę swojego patrzenia? Caritas, WOŚP, Szlachetna Paczka, regionalnego centrum
wolontariatu, organizacje pozarządowe, duszpasterstwa, koła naukowe... propozycji jest setka.
W Kielcach zorganizowaliśmy na przykład „S.O.S. dla Afryki”. Zaprosiliśmy ponad 10 kawiarni, w
których każda złotówka wydana na cappuccino szła dla potrzebujących. Zbiórki pieniężne odbyły się
w 10 parafiach w Kielcach, a w każdej słowo głoszone przez innego misjonarza. Weekendową akcję
uwieńczył „happening” na Placu Artystów, z koncertem Maleo Reggae Rockers. Czyli da się robić
akcje na wielką skalę, nawet w mniejszych miejscowościach. Pytanie - czemu nie można przenieść
tego na naszą codzienność?
Wszystko zaczyna się od nas, od naszych relacji z ludźmi, z Bogiem. Bo jak Bóg widzi ten świat?
Spogląda na niego przez nasze ręce, oczy i uszy. To my jesteśmy Jego receptorami. Nawet więcej,
przez nas może na ten świat oddziaływać. Dając coś drugiemu człowiekowi, działasz w Jego imieniu.
Bóg jest tak samo w tobie, jak w drugim człowieku. W Dziejach Apostolskich św. Piotr uzdrawia
niewidomego, mówiąc mu: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję". Najważniejszym
darem nie są pieniądze. Gdyby Piotr dałby temu człowiekowi złoto to być może pozostałby on ślepy
aż do śmierci.
Jako pointa ostatnie słowo od którego uciekamy - wolontariusz. „Spraw, aby ludzie po spotkaniu z
tobą odchodzili, choć trochę szczęśliwsi”. Te słowa Matki Teresy z Kalkuty spokojnie mogłyby być
narodowym hasłem wolontariatu. W kraju dominuje stereotypowe myślenie o wolontariuszach,
że jest to „robienie za darmo”. To teraz zapytam się ciebie - dlaczego pomagasz na przykład swoim
rodzicom przy kupowaniu zakupów? Przecież nie dla tego, że ci za to płacą. Jezus nie zwracał uwagi
czy pomoże swojej Matce, celnikowi, czy prostytutce. Jedna ze wspólnot w Krakowie opiekuje
się starszą panią. Kupują jej zakupy, posprzątają, rozmawiają. Robiąc to z miłości i troski. To jest
prawdziwa pomoc. Bycie przy drugiej osobie.